پایگاه اطلاع رسانی خانواده Foundation Entity preservation Center
نوشته های مشابه
روی سخنم با شماست. بله شما که مدیرکل، مدیر عامل، مدیر یا هر عنوان دیگری دارید که نشان دهنده مسئولیتی سنگین در یک اداره دولتی یا ارگان خصوصی است و چند ده نفر یا چند صد نفر را مدیریت می کنید.
آیا تا به حال به فکر ارتقاء و تحول ( یا بعبارتی کیفی کردن )اداره یا سازمان خود افتاده اید؟ حتما همینطور است
ممکن است برخی بگویند نه یک بار، بلکه در هر فرصت ممکن به این امر اندیشیده اند و حتی روش های مختلفی مانند مدل ارتقاء کیفیت سازمانی اروپایی ( EFQM ) را نیز امتحان کرده اند.
به نظر شما مهم ترین عامل ارتقاء یک سازمان از لحاظ اجتماعی، سیاسی، فرهنگی یا اداری چیست؟
آیا باید در بهترین نقطه شهر و در ساختمانی زیبا و گران قیمت مستقر باشد؟
آیا باید لوازم اداری آن لوکس ترین و بروزترین لوازم اداری باشد؟ آیا لباس متحدالشکل، زیبا و اتوکشیده کارمندان تاثیرگذار است؟
مشاهدات و تجربه نشان می دهد که همه یا بسیاری از موارد فوق در نیل به هدف مذکور موثر است، اما هیچگاه نمی توان تنها با داشتن آنها به ارتقاء و تحول در یک اداره یا سازمان دست یافت.
نکته مهمی که باید در صدر توجهات باشد و متاسفانه بعضا مورد غفلت واقع می شود؛ توجه به نیروی انسانی و خانواده های آنهاست.
نیروی انسانی چه از منظر جامعه شناسی و اجتماعی و چه از منظر دینی؛ اولین و مهم ترین عاملی است که باید مورد توجه مدیران موفق قرار گیرد.
مدیران موفق می دانند که نه تنها کارمندان می توانند برآیند فعالیت سازمان را ارتقاء ببخشند، بلکه خانواده آنان نیز در این فرایند نقش انکار ناپذیری دارند.
متاسفانه باید اعتراف کرد که زندگی ماشینی و پیشرفت تکنولوژی بشریت را از خود انسانی خویش دور نموده و تعداد افرادی که در این وادی وانفسا دنیازده یا بعبارت بهتر تکنولوژی زده نشده اند! روز بروز کمتر می شود!؟
چه بسیار مدیران موفق، با تعهد و تخصص و ارزشمند در استان و کشورمان سراغ داریم که آنقدر خود را وقف کار کرده اند که نه تنها از وضعیت نیروی انسانی خویش و خانواده های آنان غافلند، بلکه کمتر فرصت رسیدگی به خانواده و فرزندان خویش را دارند؛ زیرا انواع و اقسام جلسات، همایش ها و برنامه های ضروری یا تقریبا ضروری ! وجود دارد که باید در آن شرکت نمایند و دیگر فرصتی برای فرزندان و همسر خویش ندارند.
( البته بگذریم از اینکه آیا مدیریت یعنی اینکه مدیر باید در تمامی برنامه ها شخصا حضور داشته باشد یا این مسئولیت را تفویض نماید و آیا مدیر جهادی باید شب و روز خود را در اداره سپری کند و یا خیلی موارد دیگر که در این مجال فرصت کنکاش درباره آنان نیست)
طرز تفکر برخی آقایان ( یا بهتر بگوئیم: سرپرستان خانواده ) که شامل برخی مدیران نیز می شود اینگونه است که می گویند: وظیفه ما تامین رفاه، راحتی و آسایش خانواده است و تربیت فرزندان بعهده مادر است!
نگارنده در ایام دانشجویی( همزمان با انتخابات ریاست جمهوری چند دوره گذشته) با یک واسطه از یکی از مدیران رده بالای کشور که برای سخنرانی به دانشگاه زاهدان سفر کرده بود، سوال می کند که چرا شما که سوابق ارزشمندی در نظام جمهوری اسلامی دارید، در تربیت فرزندتان کم کاری نمودید و فرزندتان به عضویت منافقین درآمد؟ و کشته شد ؛ اینگونه پاسخ می شنود که بواسطه مسئولیت های متعدد و تربیت کادر برای نظام و تربیت و آموزش آنان متاسفانه این فرصت فراهم نشد که به فرزند خویش رسیدگی نمایم!!!
باید گفت آژیر قرمز آسیب های خانوادگی چند سالی است که در کشورمان بصدا درآمده، اما متاسفانه کسانی که صدای آن را می شنوند و یا اقدامی در جهت پیشگیری انجام می دهند، بسیار اندکند.
آیا منتظریم که خانواده خودمان یا نزدیک ترین کسانمان دچار آسیب شوند و آن وقت انگشت حسرت بگزیم و به فکر چاره بیفتیم؟ آیا نباید علاج واقعه قبل از وقوع کرد؟ آیا نشنیده ایم که رسول گرامی اسلام (ص) که مطمئنا وسعت رسالت و مسئولیت ( مدیریت ) ایشان با هیچ کدام از مدیران جهان قابل مقایسه نیست، در ابتدای بعثت خویش، اولین فرمان تبلیغی که دریافت می کند این است که ” و انذر عشیرتک الاقربین ” خدای متعال و برنامه ریز عالمیان دستور می دهد که ابتدا خانواده و اقوام نزدیک خویش را دریابید.
مبادا به هر بهانه ای غافل شویم که اگر روزی فرا رسد که بلایی گریبانگیر خانواده ما شود، مطمئنا هیچگاه نمیتوان بطور کامل جبران مافات کرد و لذا بجاست که جهت جلوگیری از حسرت، از همین لحظه اقدام کنیم که فردا دیر است….. ادامه دارد
تهیه و تنظیم : محمد شریف حسینی
